Aanwezig: 10 deelnemers ( 1 vrouw en 9 mannen).

A: heet eenieder welkom, opent de bijeenkomst en vraagt een voorstel als onderwerp voor het groepsgesprek.
B: vraagt aandacht voor de vraag: ‘hoe zit ‘t eigenlijk met je familie, als je eenmaal bent gestopt met je verslaafd gedrag? Daar liggen immers de oudste banden. Mensen die mij op korte afstand al die jaren hebben meegemaakt. En omgekeerd ik hen ook natuurlijk. Als je stopt met een verslaving, kan je voor jezelf wel zeggen dat je met een schone lei (opnieuw) begint – maar juist bij al die zo lang bestaande familiebanden ligt dat minder eenvoudig. Heb ik gemerkt. Er is veel ruis uit het verleden – niet verwerkte teleurstellingen – verwijten – wantrouwen – over en weer. Dat laat zich niet zomaar wegpoetsen of verzwijgen. Maar ook het bespreken met elkaar, dus met de betrokken familieleden, is helemaal niet vanzelfsprekend, niet simpel – als je niet oppast, zit je zo weer in allerlei stompzinnige verwijtsessie’s, ouwe koeien uit de sloot te halen – dan blijkt die pijn van vroeger helemaal niet een kleurloze herinnering: het lijken wel tijdbommen die heel gewoon kunnen ontploffen.’

Uit de positieve reacties concludeert A dat hiermee het onderwerp voor deze avond is bepaald.

De gespreksronde:

C: ik ben nog maar net gestopt – dit is mijn 2e keer in de groep – alles is nieuw – niet alleen de groep, eigenlijk mijn hele leven – ik heb erg de neiging aan de praat te raken en dan maar door te gaan – het is moeilijk dan te stoppen; eigenlijk net zoiets als gebruiken – het gaat maar door en met praten krijg ik het gevoel dat ik dan eigenlijk steeds minder zeg. Ik heb wel de indruk dat ik goed bezig ben, dat wil zeggen: ik ben onderweg, maar de weg is nog heel lang. Ik heb nog heel veel te leren, denk ik.

D: je kunt je afvragen of het einde van een verslavings-periode in je leven automatisch betekent dat alles wat vroeger werd verzwegen, nu opeens op tafel dient te komen. Dan zou je wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen. Vergeet niet dat je zelf een ingrijpende stap zet door te stoppen met je verslaving. Maar op zich is dat niet meer dan een hoogst persoonlijk avontuur.
Misschien is je partner ook intens bezig met die omslag in jouw leven. Maar voor de rest van de familie en vrienden ligt dat toch wat anders, wat verder weg – in ieder geval is dat minder ingrijpend. Zelf heb ik dat pas later in de gaten gekregen. En het is wel van belang daarmee rekening te houden, anders ontketen je onhanteerbare situatie’s – mensen keren zich dan van je af – ze zitten blijkbaar echt niet te wachten op dit soort ontboezemingen…. Kortom, als wantrouwen tot de huisstijl behoort, laat dat dan ook rustig zo bestaan en ga geen veranderingen ‘eisen’, alleen op grond van het feit dat jij zo nodig je leven moest aanpakken en op z’n kop zetten. Als je dat doet dan krijg je het lid op de neus……

E: met familie is toch echt wel iets bijzonders aan de hand. Kijk, je hebt al je hele leven ervaring met ze en bij mij is duidelijk dat ik ze over het algemeen op financieel gebied absoluut niet kan vertrouwen. Dat is zeer vaak al overduidelijk gebleken. Aan de andere kant, of liever gezegd, los daarvan, staat dat ik van mijn familie hou en dat kan niets of niemand van mij afpakken. Misschien heeft mij dat vroeger wel eens in de war gebracht – maar dat was dan wel in de periode dat ik zelf stuurloos ronddobberde – dan zoek je de oorzaak van problemen altijd buiten jezelf – maar nu ik dat allemaal een beetje rustig bekijk en afstand kan nemen, leer ik ook om te gaan met die hele groep mensen die ik familie mag noemen, inclusief alle eigenaardigheden, inclusief soms de oneerlijkheden. Dat staat naar mijn idee volkomen los van de familiebanden, die mij aan hen binden.

F: ik heb een duidelijke herinnering aan de heftige aardverschuiving door mijn opname in de kliniek. Vanaf dat moment veranderde mijn leven fundamenteel. En daar was mijn gezin, maar ook de rest van de familie, niet bij aanwezig. Zo was het trouwens ook al bij de laatste, daaraan voorafgaande, fase van mijn verslaving. Ik had iedereen in de steek gelaten en was in m’n eentje 5 hoog achter aan de andere kant van de stad gaan wonen. Het stoppen met drinken leverde dus op dat moment absoluut geen hereniging op. En ik heb vervolgens heel duidelijk gevoeld dat herstel van het oude leven absoluut onmogelijk was – er was een echt nieuwe fase in ons bestaan aangebroken. Dan ga je automatisch alle posities opnieuw invullen. Dat is hard werken – niets gaat vanzelf of automatisch. Is er dan sprake van herstel van relaties of gaat het erom dat de bestaande relaties moeten worden afgebouwd en worden vervangen door nieuwe tussen dezelfde personen? Als dat laatste ook echt mogelijk zou zijn, dan is het natuurlijk ook belangrijk dat geen oude verwijt of faal-gevoelens ongemerkt in de nieuwe situatie de kop kunnen opsteken. Eerlijk gezegd heb ik die periode enorme steun gevoeld vanuit de groep en zeker ook vanuit de kliniek: ik heb toen zeer de waarde van die contacten leren kennen. Aan de andere kant heb ik later begrepen, dat die steun wel voor mij persoonlijk bestond, maar mijn relaties in de buitenwereld het allemaal wel alleen en zelf moesten opknappen. En dat is per saldo, ongewild, een groot (onverdiend) voordeel voor de patient.

J.: eigenlijk heb ik geen dramatische voorgeschiedenis te melden. In feite ben ik altijd het leven en alle situaties daarin ‘nuchter’ tegemoet getreden; maak mij ook eigenlijk geen zorgen. Geld heeft mij bijvoorbeeld nimmer spanning bezorgd. Ik had altijd genoeg en kon er trouwens ook gemakkelijk afstand van doen. Hoogstens heb ik mij wel eens verbaasd te merken dat mensen om mij heen daar wel problemen mee hadden. Niettemin heb ik gemerkt dat er risico’s bestaan indien ik geen intern signaal voelt bij onraad. Op die manier ben ik toch ook wel ongemerkt in de drank terecht gekomen. Waarschijnlijk net op tijd gestopt om groter onheil te voorkomen.

B: geld heeft mij nooit geinteresseerd. Ik heb altijd gezorgd dat ik genoeg had en had geen behoefte aan meer. Ik heb een zuster. Zij is ouder, nu 80 jaar. Door de jaren heen hebben we altijd goed contact onderhouden. Ik ga daar zo af en toe ook naar toe. Zij heeft een kast waar zij het linnengoed, lakens, handdoeken, enzo, in bewaart. Jaren geleden heeft onze moeder een brief in een envelop gestopt en in die kast tussen de stapels textiel ingeschoven. Zij vertelde dat in die brief precies het bedrag staat dat mijn zus zal krijgen uit haar nalatenschap. Die brief zit daar nog steeds en het kan mij geen biet schelen. Ik gun het haar graag. Maar als je mij nou vraagt hoe het staat met onze familie-relatie dan zou ik daarop geen antwoord kunnen geven.

I: vorige week heb ik het onderwerp ingebracht. En na het groepsgesprek heb ik er nog lang verder over lopen nadenken. Zoiets houdt mij dan enorm bezig. En misschien heb ik dit allemaal ook werkelijk nodig. Een aantal essentiele zaken te leren onder ogen te zien is wat anders dan er voor op de loop te gaan. Dat laatste was namelijk mijn gebruikelijke manier van doen. Nu probeer ik mij niet meer te verstoppen en dat betreft natuurlijk ook de relatie met mijn ‘gewone’ omgeving, dus ook mijn familie. Precies het onderwerp van vanavond. Ik kan op dit moment alleen maar zeggen: ik loop niet meer weg – ben druk bezig en nog lang niet klaar!!

J: geld en bezit kunnen soms een wonderlijke rol spelen in de relatie tussen mensen. Ongrijpbaar ook vragen oproepen die dan niet gesteld en zeker ook niet beantwoord worden. Zo kunnen ze gedurende de rest van je bestaan, niet gesteld, toch in de lucht blijven hangen. Mijn eigen vader werd bijvoorbeeld op hoge leeftijd weduwnaar, dat betekent dat mijn moeder overleed. Korte tijd later ontwikkelde zich een nieuwe relatie bij mijn vader: een aanzienlijk jongere vrouw – ze gingen in Spanje wonen en even later was de kostbare voorraad sieraden, goud en diamanten, eigendom van mijn ouders, opeens geheel en al verdwenen – geen spoor teruggevonden – nooit meer – geen verklaring – niets. En dat slaat in zekere zin een gat in een vertrouwensrelatie. Onverklaarbare gebeurtenissen. Moeilijk om dan gewoon door te leven.

R: ik probeer nu weer voor de zoveelste keer rust in de tent te scheppen. De afgelopen jaren is het telkens fout gegaan, stond ik op, glee weer uit, een soort duikelaar. Het gekke is dat ik steeds weer opnieuw probeerde en telkens eigenlijk meteen doorzakte. En dan toch weer opnieuw. Ik kan niemand iets verwijten. Geen familie – geen vrienden – geen andere mensen, niemand – ik doe het gewoon allemaal zelf en alleen. En ook alleen zal ik moeten herstellen – daarom zit ik nu hier aan tafel.

B: Dank jullie voor alle lessen uit jullie eigen ervaring; ik heb er veel aan gehad.

A: dank voor het onderwerp, vergeet niet de geldpot te spekken en graag tot volgende week.